فرایند آبکاری الکترولس ، به عنوان یک روش خود کاتالیستی (auto-catalyst) یا احیای شیمیایی شناخته می‌شود. در روش پوشش‌دهی الکترولس، مواد پوشش‌دهی بدون اعمال جریان الکتریکی و تنها به کمک حرارت روی سطح زیرلایه رسوب می‌کنند. این فرایند به کمک چندین واکنش شیمیایی به طور همزمان در محیط آبی اتفاق می‌افتد.
از آنجا که در آبکاری الکترولس پوشش‌دهی بدون حضور جریان الکتریکی انجام می‌شود، تجمع یون های فلزی در گوشه و زوایا رخ نمی‌دهند. از این رو پوشش به طور یکنواخت تشکیل می‌شود.از مهم ترین پوشش های تشکیل شده به روش الکترولس می توان به الکترولس نیکل و نیکل-فسفر اشاره نمود.
مزایای فرایند آبکاری الکترولس نسبت به آبکاری الکتریکی
- در روش ابکاری الکترولس آند وجود ندارد و ورود ناخالصی ها به حمام کاهش می‌یابد.
- ضخامت پوشش های الکترولس یکنواختی بیشتری نسبت به پوشش های آبکاری الکتریکی دارند.
- در روش الکترولس، امکان پوشش دهی قطعات با شکل پیچیده و ناهموار وجود دارد.
- پوشش‌های الکترولس، عموماً دارای ترکیب شیمایی یکنواخت‌تری نسبت به پوشش‌های آبکاری الکتریکی هستند.
- پوشش‌های الکترولس معمولاً به صورت آمورف بوده و از خلل و فرج کمتری نسبت به پوشش‌های آبکاری الکتریکی برخوردار هستند.
- برای انجام آبکاری الکترولس، نیازی به استفاده از آند و منبع ولتاژ نیست.
معایب روش آبکاری الکترولس
- حمام های الکترولس نسبت به غلظت یون های موجود در حمام و عدم توازن در غلظت محلول حساسیت بیشتری از خود نشان می دهند.
- با توجه به نیاز به افزایش دما تا حدود ۹۰-۸۰ درجه سانتی گراد در انتخاب جنس محفظه آبکاری مورد استفاده محدودیت وجود دارد.
- سطح محفظه نباید به عنوان کاتالیزوری برای انجام واکنش احیاء، عمل کند.
- در روش آبکاری الکترولس، سرعت آبکاری به آسانی قابل کنترل نیست
